Vroeger, toen ik klein was, was het al een uitdaging. Mijn zwemvereniging probeerde ieder jaar extra geld binnen te halen door toiletpapier te verkopen. Grote balen werden in de auto geladen, we reden naar ‘onze’ verkoopbuurt en dan aanbellen maar! Deur voor deur. Veel mensen kochten gelukkig wel een pak papier. Maar opmerkingen als ‘wat vervelend, ik heb vanmiddag net gehaald’ of ‘sorry, nee, de zolder ligt nog vol’ waren ook vaste prik. Ieder jaar namen we ons weer voor om bij zulke, in onze ogen, smoezen, te zeggen: ‘maar WC-papier bederft niet hoor!’ Maar als puntje bij paaltje kwam, durfde ik dat niet.
Deze week (11 tot 17 maart 2018) is de Amnesty Collecteweek. Als vrijwilliger krijg ik ieder jaar een straat in ons dorp toebedeeld. Dit jaar kreeg ik, op eigen verzoek een, voor mij, nieuwe straat. Je moet het ‘collectelopen’ voor jezelf ook een beetje leuk en verrassend maken! Ik heb geprobeerd met een open mind aan te bellen en goed om me heen te kijken.
Kijken
Dat kijken is wel belangrijk. Want op de meest verrassende plekken hangen stickers. Zelf gemaakte strookjes (die vallen niet zo op) of professionele ‘niet aan de deur’ stickers.
In het donker niet altijd goed te lezen (is het ja-nee of toch nee-nee, rood zie je niet zo goed). Soms op een onlogische plek geplakt (de bel aan de rechterkant en dan een nee-nee sticker aan de linkerkant). Ik heb zeker drie keer aangebeld bij mensen die geen collectes wilden, de stickers zaten nog niet in mijn automatisme
.
Smoes?
Het is me ook minimaal drie keer gebeurd dat iemand zei: ‘sorry, ik heb helemaal geen geld in huis’. Is dat smoes? Ik twijfel. Vandaag de dag is kleingeld een schaars goed. Er zijn mensen die een potje kleingeld bij de deur hebben waar ook altijd iets in zit. Ik vind dat knap. Wij nemen ons dat ook steeds voor, maar als er iemand met een collectebus langskomt, is toch meestal de vraag: ‘waar is het geld?’ Meestal zit er in mijn broek- of jaszak wel een euro of vijftigcentstuk, gebruikt voor het winkelkarretje. Het komt ook voor, net als bij iemand uit mijn collectestraat, dat ik om kleingeld moet schooien bij mijn kinderen. nagenoeg altijd blijkt: zoeken is niet voor niks. Er slingert gelukkig altijd wel ergens geld in huis.
Toekomst
Ik voorspel dat collectelopen ieder jaar iets langer gaat duren. Het zoeken naar het geld neemt nogal wat tijd in beslag! Ik verwacht veel van de nieuwe hypermoderne collectebus, waarmee je contactloos of met pin kunt betalen. En laten we er gewoon op vertrouwen dat het stickerzinnetje ‘wij doneren op onze eigen wijze’ geen verkapte smoes is. We geven om vrijheid!
Is de Amnesty-collectant nog niet langsgeweest? Leg het geld alvast klaar! Doe je het liever op je eigen wijze? Misschien is dit iets voor jou!
Titeke Postma is beweeginspirator. Ze inspireert en vernieuwt. Ze zet je op een originele, creatieve en eigenzinnige manier aan het denken over het leuk(er) maken van bewegen. Zodat bewegers ‘in beweging komen’, met plezier bewegen en daarom niet afhaken maar blijven bewegen.
