Zaterdagavond was ik (voor het eerst) bij Symphonica in Rosso. Met vriendinnen van nu, ging ik naar de idolen van toen, Doe Maar! Op tijd vertrokken we richting Arnhem. Na wat ritjes in pendelbussen belandden we in het centrum. Daar was iedereen al klaar voor Doe Maar, vlaggen en passende gerechten, we konden het allemaal vinden en het smaakte goed! Rond 18.45 waren we terug in de Gelredome, mooi op tijd om toegang te krijgen tot het eerste vak. We hadden echte een prachtige plek!
Ik vond het een heerlijk concert. De muziek is zo herkenbaar en goed en de liedjes van de gasten (Frank Boeijen, Henk & Henk e.a.) zong ik nóg beter mee. Ook het refrein van het lied van Gers Pardoel bleek ik te kennen. De prachtige beelden die op het scherm achter het orkest werden getoond, maakten het verhaal voor mij compleet. Hallucinerende beelden van in de war geraakte molens, zingende en dansende koeien, close-ups van de zangers en muzikanten. Scherp en origineel.
En dan Doe Maar zelf. We waren onder de indruk. Het plezier waarmee ze speelden werd gedurende het concert steeds groter. Het spetterde van het podium. Langzaam werd ik teruggetrokken naar het gevoel van vroeger. Maar dan in de tijd van nu. ‘Knoop je jas dicht, doe een das om, was eerst je handen (Pa)’. Toen hoorde ik mijn ouders, nu zeg ik ze (dingen van die strekking) zelf. ‘Is dit alles…..?’ Toen dacht ik ‘voorkomen dat ik dat ga tegenkomen’, nu heeft die vraag me al meerdere keren geholpen actie te ondernemen.
”Het is wel een beetje raar, 32 jaar’.
Op de terugreis hebben we opgezocht hoe oud de Doe Maar leden zijn. Ja, het klopte, ze zijn de 60 al een tijdje gepasseerd. Op het podium merkte je daar niks van. Tja, als zij al over de 60 zijn….. word ik oud? Ik voel het me niet. En gelukkig stapte ik zondag, na een flink avondje dansen, best wel fit mijn bed uit. Toch moet ik, wil ik, veel meer bewegen dan ik doe. De beweegnorm haal ik bij lange na niet. Ik ken de argumenten waarom bewegen goed is. En ik wil ook na mijn 60-e blijven dansen en swingen bij concerten! Maar hoe krijg ik het ingepast in mijn dagelijkse bestaan?
Doel
Het besluit om meer te bewegen heeft het meeste succes als er een helder doel of motivatie is. Daar ben ik al een tijdje naar op zoek. Voor ‘meedoen aan de marathon van Amsterdam’ loop ik niet warm, masterzwemmen trekt me ook niet aan, tennispartijtjes spelen vind ik leuk, maar clubkampioen worden op termijn is echt te hoog gegrepen. Het beloningssysteem van verzekeraar Menzis daagt me ook niet uit om direct naar de sportschool te rennen. Een hond als huisdier zie ik niet zo zitten. Ik moet mijn echte doel nog vinden, volgens mij moet voor mij het bewegen zelf vooral leuk worden. Zodat ik het met gemak kan volhouden. Dat volhouden is ook een klus, want er liggen verleidingen, drempels en allerlei andere zaken op de loer die je in valkuilen doen vallen. Het lijkt me heerlijk om daarmee geholpen te worden.
Poortwachter
In de NRC van dit weekend schrijft Ben Tichelaar in zijn column over de campagne ‘duurzame inzetbaarheid’, waarin werkgevers worden opgeroepen actie te ondernemen om hun personeel gezond en fit te houden. Bijvoorbeeld door het aanbieden van gezond voedsel in de kantine. Is dat teveel bemoeienis? Misschien wel. Betutteling ligt op de loer en daar zitten velen niet op te wachten. Toch blijkt uit onderzoek dat de omgeving en situaties in die omgeving effect hebben op ons gedrag. ‘Als er eten wordt geserveerd, dan werken we dat naar binnen’. Tichelaar introduceert de ‘voedsel-poortwachter’, degene die thuis de boodschappen doet of het aanbod in de kantine bepaalt. Zijn invloed is groot!
Ik verlang naar de ‘beweeg-poortwachter’. De ‘persoon’ die voor mij de beweegomgeving inricht, bijvoorbeeld het zwembad. Die keuzemogelijkheden, steun, begeleiding en sfeer in het zwembad brengt, zodat ik ‘wil blijven zwemmen’! Zonder betutteling. Dat kan alleen als die poortwachter oog voor mij heeft. En oog voor al die anderen die willen zwemmen. Want wat voor mij werkt, werkt voor iemand anders misschien helemaal niet. Het is niet simpel, maar het kan wel!
Banenzwem-poortwachter
Voor het banen zwemmen heb ik een hele lijst met ideeën uitgewerkt die er voor kunnen zorgen dat de zwemmers enthousiast worden en blijven zwemmen. Ik heb mijn mijn ‘ideaal-omgeving’ wel in beeld! Nieuwsgierig? Wil je ‘Banenzwem-poortwachter’ worden? Doe dan mee aan de workshop Banen zwemmen is leuk. (31 oktober in Ommen). Of hou mijn andere blog in de gaten.
Ik kan me voorstellen dat Symphonica in Rosso voor Doe Maar een ultiem doel is geweest om fit(ter) te worden. Ik hoorde dat ze ongelooflijk veel plezier beleven aan het spelen en zingen en daarom na deze concerten nog vaker gaan toeren. Ik denk dat ik de button die ik spontaan van een medebezoeker kreeg deze week ga dragen als persoonlijke motivator. Meer bewegen? ‘Doe Maar!
Titeke Postma inspireert en vernieuwt. Ze zet je op een originele, creatieve en eigenzinnige manier aan het denken over het leuk(er) maken van bewegen. Zodat bewegers ‘in beweging komen’, zich gezond voelen en niet afhaken maar blijven bewegen.
