Hoe voorkom je gedoe in het communiceren met zwemlesouders?

Laatst was ik bij het Kruidvat om tandpasta te kopen. Die was in de reclame en dat vond ik een mooie aanbieding. Ja, ik ben zo iemand die aanbiedingen in de gaten houdt. Ik lijk een beetje op een goede vriendin van mij die ooit tegen me zei: ‘als je bij mij de koelkast opendoet zie je wat er bij de AH in de bonus is’. Ik weet inmiddels ook goed waar ik op moet letten, want je wordt natuurlijk met de aanbiedingen ook regelmatig ‘voor de gek gehouden’ of ‘in de val gelokt’.

Onduidelijk

In het geval van de tandpasta stond er in kleine lettertjes welke soort wél en welke niet bij de aanbieding hoorde. Ik probeerde het te begrijpen, maar het was onduidelijk. En ja, toen ik bij de kassa stond bleek dat één van de drie tubes niet bij de aanbieding hoorde. Dus geen korting. Zucht.

Irritatie

Ik geef toe, ik raakte enigszins geïrriteerd, zat niet helemaal goed in m’n vel die dag. Ik vroeg aan een medewerker (bij de kassa) of ze me kon vertellen welke tubes wél bij de aanbieding hoorden. Het antwoord dat ik kreeg klonk ook enigszins geïrriteerd: ‘dat staat er bij’. Ik zei: ‘maar ik vind dat niet duidelijk, want ik heb toch de verkeerde meegenomen, wil je me helpen om de juiste keuze te maken’. Ze herhaalde wat ze eerder had gezegd en was dus niet van plan me te helpen. Zucht.

Het kwam niet goed. Ik raakte verder geïrriteerd, zei uiteindelijk dat ik het stom vond dat ze me niet wilde helpen en dat was voor haar het ‘stopwoord’. Ze wilde me nu helemaal niet meer helpen, want als iemand ‘stom’ zegt, dat pikte ze niet. Hmm. Ik ontplofte bijna, heb m’n fatsoen gehouden en heb de tandpasta laten liggen.

Emotie

Eenmaal buiten was ik kwaad op mezelf. Had ik me weer laten verleiden tot een koopje, was ik er weer ingestonken en werd ik nog onheus behandeld ook. Dat maakte me kwaad. Ik ben toch de klant? Laten ze gewoon bij zo’n aanbieding alle tubes mee laten doen. Dat maakt het een stuk gemakkelijker! En ik nam me (weer eens) voor om minder op koopjes te jagen.

Kruip in de huid van ….

Ik vermoed dat de verkoopster van het Kruidvat een beetje hetzelfde ‘in de wedstrijd’ zat. Als ik in haar huid kruip, kan ik me voorstellen dat ze dacht: ‘nee hè, alweer zo’n klant die niet goed heeft gekeken. De zoveelste al deze week. Laten ze gewoon beter kijken! Ze zien toch waar het kaartje hangt!’ Zucht. En misschien dacht ze ook wel iets in de trant van: ‘ik kan er niks aan doen dat je het niet begrijpt! Je hoeft mij niet de schuld te geven. Waarom maken ze het op het hoofdkantoor altijd zo lastig. Zij bedenken maar wat en ondertussen zitten wij met de gebakken peren! Wat een rotbaan. Klanten!’

Als het zo zou zijn geweest, dan denken we eigenlijk hetzelfde over de aanbieding. Maar we hebben het er niet over kunnen hebben. Door onze eerdere ervaringen zaten we snel in het (voor)oordeel en de emotie. Maar ik vind ik nog steeds dat zij me niet correct heeft behandeld. Ik ben dus een ontevreden klant en bij die Kruidvatwinkel zal ik niet snel weer naar binnen gaan.

Zwemlesouders

Ik denk dat we in de zwembaden dit patroon ook tegenkomen als het gaat om de communicatie met zwemlesouders. Veel lesgevers geven aan dat ze zich best wel ergeren aan vragen en opmerkingen van ouders: ‘Kan mijn kind al bijna naar het volgende niveau? Kan mijn kind al bijna diplomazwemmen? Er is geen score ingevuld, ben je mijn kind vergeten? Je laat de kinderen wel heel veel spelen, mijn kind mag je wel aanpakken hoor, anders leert ie het nooit.

De continue herhaling van de vragen maakt dat je denkt: ‘alweer die vraag, waarom lezen ze de informatie niet beter door’, ‘je kind heeft nog maar twintig lessen gehad, natuurlijk kan het nog lang niet diplomazwemmen’, ‘je moest eens weten hoe lastig je kind is’, bemoei je niet met de zwemles, vertrouw je me niet?’ En voordat je het weet neemt de emotie het over en ben je over en weer kwaad en vliegt het gesprek uit de bocht. Dat is niet wat je wilt, maar het gebeurt. De vraag is, kun je het voorkomen?

Voorkomen?

Als de mevrouw van het Kruidvat ‘gewoon’ met me mee was gelopen, dan was er niks aan de hand geweest. Zij had misschien wel inwendig gezucht, maar begrepen dat ik het niet goed had begrepen (want waarom had ik anders de verkeerde meegenomen?). Ik voelde me erkend, ik had haar bedankt en was blij met mijn koopje de winkel uit gelopen. Eventueel had ze bij het hoofdkantoor kunnen aankaarten dat ze de aanbiedingen misschien gemakkelijker moeten maken.

Zwemlesgevers kunnen niet anders dan ouders blijven informeren over de zwemlessen. Dezelfde vragen zullen nog jaren worden gesteld. En de verwachtingen van ouders matchen lang niet altijd met de werkelijkheid. Is het misschien mogelijk om op sommige punten duidelijker te zijn? Bijvoorbeeld over hoelang het duurt om naar een volgend niveau te gaan of het diploma te halen. Of over het scoren in het leerlingvolgsysteem? Hoe duidelijker, hoe minder gedoe.

Emotie zal altijd een rol blijven spelen in de communicatie. Het gedrag van ouders gaat soms over grenzen, waardoor je wordt getriggerd. Maar misschien kun je proberen de ander (een beetje) te begrijpen? En niet direct in de aanval of verdediging te schieten, maar het gesprek aan te gaan? Misschien kun je als lesgever ook nog leren van de ouders.

Bewustwording en een goede voorbereiding zijn volgens mij belangrijke sleutels. Ik ben benieuwd hoe jij hier naar kijkt!

Vrijdag 13 september geef ik een (gratis) webinar over communicatie met ouders. Onderwerpen die aan de orde komen zijn o.a. goede gesprekken voeren, duidelijke informatie geven, de ouder en je eigen emoties beter begrijpen. Doe je mee? Aanmelden kan hier.​