‘En toen was het stil. De straten zijn leeg. Iedereen slaapt, iedereen leeft’. Dat zijn de eerste drie regels van één van mijn favoriete FrankBoeijennummers: Welkom in Utopia II. Ik moest er vanmorgen aan denken, toen ik wakker werd. Ik voelde weer de melancholie die ik voelde in de tijd dat ik dit nummer grijs draaide. Het past bij nu.
Wel of niet
Het zat er natuurlijk aan te komen. Drastische maatregelen om ervoor te zorgen dat het coronavirus wordt gestopt. Het virus hield ons al een tijdje behoorlijk bezig. Wij willen het virus absoluut buiten de deur houden. Mijn vriend zit in de risicogroep, dus ons belang is groot. We willen graag geloven dat het ‘maar een griepje’ is, maar kunnen ons het risico niet veroorloven.
Dus besloot ik maandagavond uiteindelijk kordaat dat het examen voor Lesgever Zwem-ABC in Uden deze week niet kon doorgaan. In Brabant, meerdere deelnemers uit Tilburg, geen twijfel. De workshop Breinvoorkeuren in Driebergen ging wel door. In het zwembad was alles safe, de deelnemers kwamen uit een niet-risicogebied. Voor de zekerheid en preventief vroeg ik mijn deelnemers aan de Baby-peuteropleiding van vrijdag wel alvast naar hun telefoonnummer.
Nieuwe periode
Gisterochtend (donderdag) stapte ik nog zonder vrees in de auto richting het zwembad in Noord-Holland voor een teamtraining. Schrok wel van het bericht dat Trump alle vluchten naar Amerika ging verbieden. En voelde wel aan dat er nu toch echt wel iets zou gaan veranderen. Rond 17.00 kwam het bericht dat de zwembaden in Leeuwarden gingen sluiten. Vanaf dat moment werd het menens. Het wikken en wegen was over. Het zwembad in Bussum gebeld, deelnemers geïnformeerd: we schuiven de opleiding boor baby’s en peuters op. Een nieuwe periode is aangebroken.
Eigen verantwoordelijkheid
Het kabinet heeft duidelijke regels en richtlijnen vastgesteld en deze, wat mij betreft, goed onderbouwd. Ik sluit me aan bij Bert Wagendorp (vandaag in de Volkskrant); ik vertrouw op de Van Dissel-aanpak. En ja, deze aanpak is genuanceerd. Hij doet een beroep op het nemen van eigen verantwoordelijkheid en het maken van afgewogen keuzen. Zijn we daar met z’n allen toe in staat? Ik hoop het en vertrouw erop.
Is dit idealistisch? Naïef? Misschien. Door nu met elkaar de risico’s op besmetting te minimaliseren, zorgen we ervoor dat we het virus zo snel mogelijk onder controle kunnen krijgen. Samen optrekken is daarvoor cruciaal. Ik merk om me heen dat de maatregelen van het kabinet de ernst van de situatie hebben benadrukt. Sportverenigingen maken eigen afwegingen die verder gaan dan ‘wat moet volgens de regels’. Amnesty International breekt de collecte af. Ik hoor sportschooleigenaren die overwegen dicht te gaan, terwijl het niet per se hoeft. Ze gaan voor het grotere belang en kijken daarbij vooral naar de lange termijn.
Het is voor mij een bevestiging. Velen maken in Nederland eigen afwegingen. En het feit dat we de vrijheid hebben om dat ook te mogen, vind ik een groot goed.
Daar ga ik heen…
Frank Boeijen zingt ergens in Welkom in Utopia II: ‘Daar ga ik heen…..’. Ik ben vandaag even de weg kwijt. Waar gaan we heen? Volgens mij weet niemand dat precies. Waar staan we eind maart? Kunnen we dan weer vrijer en meer ontspannen bewegen? Voor mij staat in ieder geval vast dat niets meer ‘zomaar’ vanzelfsprekend is. Vaste patronen en denkbeelden volstaan niet meer.
Meer dan ooit moeten we op zoek naar nieuwe kansen en mogelijkheden. En onszelf weer een beetje opnieuw uitvinden om doelen te bereiken. Ik kon voor Amnesty International een digitale collectebus maken. Je kunt Pizza’s en ander eten ‘contactloos‘ laten bezorgen. Wij mochten afgelopen dinsdag het ‘Uden-examen Lesgever Zwem-ABC’ ‘online’ organiseren.
De kansen zie ik wel, ik ga vast en zeker op korte termijn ‘online workshops’ aanbieden. Nu eerst energie verzamelen.
