‘Zwemtijdtegoed’, nieuwe trend?

Deze week stond ik samen met een zwembadmedewerker te kijken naar de banenzwemmers in het bad. Het hield niet over. Onze conclusie was dat er, om meer zwemmers naar het bad te trekken, iets moet gebeuren. Er wordt veel bewuster nagedacht over uitgaven, een duidelijk gevolg van de recessie.  Mensen gaan tegenwoordig uit eten bij Ikea. Fitness doen we tegenwoordig net zo lief in een centrum waar we niet kunnen douchen. Veel goedkoper!

Goedkoper (of de schijn daarvan), is een belangrijk item. Hoe zit dat bij zwembadklanten? Ik kruip in de huid van een (potentiële) banenzwemmer. Ik stel me voor dat banenzwemmers vinden dat ze (te) veel geld moeten betalen voor het afleggen van hun meters. Met het toegangskaartje van, laten we zeggen, 6 euro, mag je een flinke tijd actief zijn in het water. Maar de banenzwemmer staat na een half uur à drie kwartier al weer in de kleedkamer. Dat is toch in verhouding veel te duur?

Een prachtige creatieve denktechniek is ‘elegant stealing’. Een soort ‘gluren bij de buren’. Wat zien we bij anderen en hoe kunnen we dat gebruiken om ons eigen probleem op te lossen? Eens kijken wat we voor het banen zwemmen kunnen bedenken.

Albert Heijn is in januari weer bezig met zijn ‘hamstercampagne’. Hoe willen banenzwemmers hamsteren? Twee kaartjes halen, één betalen. In een bepaalde periode. En je mag zoveel aanschaffen als je zelf wilt. Kledingwinkels bieden in de opruiming ‘stapelkorting’. Hoe meer je koopt, hoe meer korting. Een variant daarop is ‘hoe vaker je komt, hoe goedkoper het uiteindelijk wordt’. Hét beloningssysteem bij uitstek.

Ik zag vorige week bij Ikea dat ze een familiediner in de aanbieding hebben. Dat is dan nóg weer voordeliger dan de afzonderlijke gerechten. Is de revival van de gezinsabonnementen op komst? Of is het tijd voor het banenzwemabonnement?

Reisorganisaties stunten op het ogenblik met vroegboekkorting. Ik zie het beeld van de banenzwemmer die zich voor het zwemmen intekent op internet. Heerlijk systeem, je voorkomt overvolle banen, eindelijk ruimte om lekker door te zwemmen. En je krijgt vroegboekkorting als je op tijd intekent. Je kunt ook gokken op een lastminute. Maar voor je het weet kun je er niet meer bij. Het banenzwemmen wordt dan ook spannender. Creëer schaarste. Hoe schaarser een product, hoe meer interesse bij de klanten (Robert Cialdini)!

De bonuskaart (AH) en de family-kaart (Ikea) spreken ook tot mijn verbeelding. Als je ‘zwemles’ of ‘Aquajoggen’ koopt, krijg je korting op het banen zwemmen. Of, iedere maand is er iets anders in de bonusaanbieding. En wat te denken van de ‘voordeelurenkaart’ van de NS. Schaf de ‘voordeelbanenzwemkaart’ aan en je krijgt 40% korting (en je mag dan ook iemand meenemen voor die prijs).

Nog even een andere creatieve denktechniek inzetten: werken met vooronderstellingen. Als je kijkt naar alle ideeën tot nu toe, dan is er duidelijk sprake van een vooronderstelling. Bij alle ideeën wordt uitgegaan van betaling voor een bezoek. Wat gebeurt er als we dat niet meer doen? Gaan we betalen voor meters? Een mooie stimuleringsstrategie! Hoe meer meters je inkoopt om te zwemmen, hoe goedkoper het wordt! Gaan we betalen voor een plek in het zwembad? Een privé-baan? Een gedeelde baan? Of wordt het betalen voor tijd? Een geweldige oplossing voor banenzwemmers. Je koopt als klant geen bezoek, maar zwemtijd. You pay what you get!

Nog even gluren bij anderen, waar doen ze ook zoiets? In fabrieken en grote kantoren gebruiken ze (nog steeds) de klokkaart om gewerkte tijd te registeren. Bij de mobiele telefonie koop je beltegoed. Je koopt beltijd in en als je er overheen komt betaal je fors meer. Moet met zwemtijd ook lukken! Ik denk ook direct aan het systeem van de (OV-) chipkaart, zo over te nemen?

Kom je op nog meer ideeën of heb je in de praktijk al succes? Ik wil het graag weten!