Van routine naar avontuur: over leren en loslaten

Ruim 17 jaar geleden, september 2008, verstuurde ik mijn eerste mail als eigenaar van Propulz.tP. Het was onwennig. Mijn baan bij de Nationale Raad Zwemveiligheid (toen Nationaal Platform Zwembaden| NRZ) opgezegd, wat zou de toekomst brengen? Dat was spannend, maar vooral ook uitdagend. Ik wist niet precies wat ik wilde doen, maar ik was klaar voor nieuwe dingen. Ik nam me voor om het ‘op me af te laten komen’.

Ontdekkingsreis

Na die eerste mail startte een heerlijke ontdekkingsreis. Ik kreeg steeds nieuwe vragen. “Kun je een individuele medewerker van ons opleiden tot Lesgever Zwem-ABC?” “Wil je ons helpen om het leren zwemmen bij onze organisatie verder te verbeteren?” “Wil je ons helpen om het project NLZwemveilig op de kaart te zetten?” Door opdrachtgevers werd ik constant uitgedaagd om na te denken over (volgende) stappen die we kunnen maken om leren zwemmen verder te ontwikkelen. Het leidde tot veel vaste opdrachtgevers die me steeds opnieuw vragen met hen mee te denken. Mijn keus voor Propulz.tP is goed geweest, het past bij mij, ik ben goed in het aanvoelen en inschatten wat aansluit bij de ander.

Routine en voorspelbaarheid

Toch merkte ik vorig jaar een onrust in mij. Ik verlangde opeens terug naar die tijd van 2008. De uitdaging van toen, niet precies weten wat er gaat gebeuren, had plaatsgemaakt voor voorspelbaarheid. Mensen opleiden, teams begeleiden, ideeën verspreiden, wat kon ik nog extra toevoegen? Ik wist het opeens niet zo goed meer.

Spanning en twijfel

Ik merkte dat waar ik ‘voor sta’, wordt omarmd door veel mensen. Het kind centraal stellen? Natuurlijk! Werken in groepjes, kinderen zelfstandig leren leren, (dus) stuurkaarten gebruiken? Mmmmhja goed idee. Impliciet leren? Hmmmmmhja, interessant. Maar in de praktijk zie ik het nog heel weinig terug. En ik begrijp het. Het is spannend om te veranderen (te leren), het is als het ware een sprong in het diepe. Je weet nooit precies wat er gebeurt, kom je wel weer boven? Krijgen kinderen die zelfstandig werken wel genoeg aandacht? Leren ze wel een goede schoolslag? De ouders gaan het niet begrijpen, moeten we het dan wel doen?

Vertrouwen als basis

In een (zwembad)branche die heel druk is om het hoofd boven water te houden, is vooral sprake van overleven. En dat doe je met automatische patronen. Nieuwe stappen zetten, uitproberen en experimenteren vragen om rust en vertrouwen. Nog meer nieuwe ideeën de wereld ingooien, iets waar ik de neiging toe voel, sluit op dit moment helemaal niet aan. Ik kwam erachter dat ik, als ik nog van betekenis wilde zijn, zelf ook iets moest gaan veranderen.

Verder leren

Ik ben vorig jaar weer op een ontdekkingsreis gegaan. Ik ging een (verander- en een coach)opleiding volgen. Heb sommige dingen niet meer gedaan (de inspiratiecountdown naar de top 2000). Andere dingen heb ik verbeterd (de online opleiding Lesgever Zwem-ABC). Tijdens de beoordeling van mijn leerlingen heb ik heel goed opgelet, tijdens de begeleiding van teams heb ik heel goed geluisterd. Op berichten over schoolzwemmen en nieuwe ontwikkelingen zoals omgaan met reflexen tijdens het leren zwemmen en de populariteit van ADHD, heb ik niet gereageerd. Ik raakte geïnspireerd tijdens het lezen van boeken en daarover denken, ontwikkelde mijn mening, zag weer nieuwe mogelijkheden. In de Summerschool probeerde ik dingen uit. In mijn hoofd schreef ik vele blogs, maar naar buiten bleef ik vrij stil. Ik kwam moeilijk in actie.

Van twijfel naar loslaten en actie

Nu, september 2025, durf ik een conclusie te delen. Ik wil graag eerst alles (zeker) weten en dan ga ik het pas delen met anderen. Ik ben graag goed voorbereid op negatieve reacties, ja, ook ik hou van controle en een beetje zekerheid. Maar dat gaat niet als ik verder wil ontwikkelen en anderen mee wil nemen. Ik ben net als de kinderen die voor het eerst naar de zwemles gaan: ik weet niet zeker of ik de eerste stap durf te zetten. Wat haal ik me op de hals? Tegelijkertijd ben ik heel nieuwsgierig. Dus ik ga op mezelf vertrouwen. Er komen nieuwe trainingen en opleidingen aan. En ik ga actief bloggen.

Al in 2008 leek het me geweldig om veel te bloggen. Ik las het boek van Julie Powell die ‘vastzit’ in haar leven. Ze besluit in een jaar alle recepten uit het kookboek van Julia Child te koken en daarover een blog bij te houden. Gretchen Rubin deed ook zoiets. Zij schreef dagelijks over geluk en dat leidde uiteindelijk tot het boek Het happiness project. Ik wilde dat ook!

Blogavontuur

Al schrijvend van alles ontdekken, een schrijfreis maken, dat ga ik vanaf nu doen. Het voelt als een avontuur, ik ga schrijven over wat ik doe, lees, zie, vind, ervaar. Deze blog is de (nieuwe) start. Die had ik min of meer nodig. Verwacht dezelfde onderwerpen als in eerdere blogs: zwemmen, leren, plezier en motivatie. Waarom je dingen wilt en het toch niet doet of snel weer stopt. Waarom leren soms zo ingewikkeld is en anderen je daarin soms enorm belemmeren. En hoe je als begeleider(s) dat proces positief kunt beïnvloeden. Ik schrijf vaak, soms lange stukken, soms kort. Ik zie wel waar ik uitkom.

Reis je mee?

Ik hoop dat jullie mijn reisgenoten of begeleiders willen zijn. Door mee te lezen en zo nu en dan te reageren. Dat zal mijn motivatie stimuleren! Je mag ook vragen stellen. Graag zelfs, want ik ben op mijn best als ik mag reageren.

Wil je een mail ontvangen als er weer een blog wordt gepubliceerd? Klik dan op de knop en meld je aan.

​