De vakanties zijn weer voorbij! Het reguliere rooster is in heel Nederland weer begonnen en dat brengt allerlei interessante situaties met zich mee. Een leerling Lesgever Zwem-ABC vertelde over ouders die hun kind brengen en trots vertellen dat ze tijdens de vakantie flink hebben geoefend. En dan aangeven ‘mijn kind kan al zonder bandjes zwemmen hoor, dus die hoef je niet meer om te doen’. Of ‘hij kan de schoolslag al zwemmen, dus ik denk dat hij wel naar het volgende niveau kan doorstromen’.
Irritatie of blijdschap
Menig lesgever raakt na de zomer al bijna bij voorbaat geïrriteerd: ‘heb je weer van die ouders die de technieken ‘om zeep hebben geholpen’. En ‘zonder bandjes zwemmen, dat zal wel, maar daar gaan jullie niet over’.
Tijdens onze bijeenkomst van ‘Lesgever Zwem-ABC’ hebben we het er uitgebreid over gehad. Hoe ga je om met zulke situaties? Ga je erin mee? Of word je er juist een beetje recalcitrant van? Wat is verstandig?
Beginsituatie opnieuw inschatten
Ik denk zelf dat je er niet om heen kunt om er iets mee te doen. De eerste lessen van de vakantie vragen er om te checken wat de huidige, nieuwe beginsituatie van de kinderen is. Wat kunnen ze nog? Wat hebben ze er in de vakantie bij geleerd? Hoe mooi is het om in een vrije organisatie (leg bijvoorbeeld materiaal en/of stuurkaarten neer) de kinderen uit te nodigen te laten zien wat ze al kunnen. Wie weet klopt het wat de ouders zeggen. Dat laat het kind dan in zo’n opdracht zeker zien.
Oké, het moet wel veilig zijn. Maar wanneer een kind zegt: ‘ik wil geen bandjes meer om, ik kan al zonder’, vind ik dat je dat niet kunt negeren. Ook als je inschat dat het kind nog niet zo ver is. Ik denk dat je kinderen die een eigen initiatief aandragen altijd serieus moet nemen. Mijn advies is om die kinderen uit te nodigen: ‘laat maar eens zien!’ Zo kun je zelf inschatten wat het kind kan. En het kind voelt zich gezien, gehoord en erkend.
Mocht zwemmen zonder bandjes toch te lastig blijken te zijn, dan kun je aangeven hoe mooi het is dat het kind dat al durft. En voorstellen om nog even te gaan oefenen, zodat het kind daarna echt zonder bandjes in het diepe kan.
Als blijkt dat het kind het al kan, dan vier je samen het succes. Hoe mooi is het als een kind grote sprongen in het leerproces maakt. En daar zelf zo bij betrokken is.
Autonomie
Dit voorbeeld geeft wat mij betreft prachtig weer hoe ik denk over het moderne zwemonderwijs. Geef kinderen autonomie in de zwemles door ze zelf mee te laten beslissen over welke opdracht ze gaan doen. Of op welke manier ze een opdracht willen uitvoeren (op de rug of buik zwemmen, springen of duiken om in het water te gaan, in ondiep of diep water in het water gaan).
Door keuzemogelijkheid te geven, stimuleer je betrokkenheid en plezier bij je deelnemers. Die keuzevrijheid is óók positief voor de lesgever. Kinderen laten je zien hoe ze over hun eigen mogelijkheden denken. Ze kiezen voor de opdracht waarvan ze denken dat ze het kunnen. Oftewel de opdracht waarvoor ze zichzelf ‘competent’ voelen. Dát is de werkelijke beginsituatie. Als lesgever sluit je daarbij aan. Je weet je dan precies wat je kunt zeggen en doen om het kind te begeleiden naar de volgende stap in het leerproces.
Beginsituatie Propulz.tP
Ik heb ook voor mezelf mijn nieuwe ‘september-beginsituatie’ vastgesteld. De nieuwe planning is gemaakt! De nieuwe (gratis) webinars zijn bekend: Communiceren met ouders en Foutenanalyse ‘nieuwe stijl’. Aanmelden kan hier.
Doe in het najaar mee met de masterclass Bewegen in water met baby’s, de opleidingen Bewegen in water voor zwangeren of Leidinggeven in het zwembad.
Wie weet zie ik je online! Veel plezier met lesgeven!
